NAKON APOKALIPSE
Neka ostane
Bar dvoje u svima nama
Bar dvoje
Čuvara I hranilaca sna
Osunčanih
Pod udaljenim svjetionikom vremena
Ona
Što pali jutro
Na licu njegovanog obraza
On
Pod čijim kamenim ramenom
Pumpa disanja
Grli jedinu nju
I dovoljno
Biće u svima
Tek jedan dodir
Što poji ugrožena srca
Spram ćelavog I golog mjeseca
Ružnog I nepristojnog
U farsi svjetlosti
U novonastaloj pomrčini
Neka ostane bar jedan neprekinut zagrljaj
Čežnjivog dvojstva
Pod mutnim bojama beskrajnog krova
I naše oči znaće da vide I preko
Mi nismo lutke na postrojavanju.
Mi nismo umovi osušenih nerava.
No mi nismo ono što tek mogli bi biti:
Svoj mišić svoga mesa...Dah tvorca u pobjedi srca...Svekoliki svemir u jednoj duši.
Neka ostane bar dvoje
U svima nama...
Bar dvoje
Besramno zalijepljenih
U pobunjenom poljupcu
Izranjavanog roda...
I znam da biće dovoljno!
S.T.
(@All rights reserved)
